We zijn vertrokken (9/11)

Arnaud en Imma wachten ons op buiten de kleine luchthaven. Immigratie duurt zijn tijd maar na controle van gele-koorts-inenting, visum, paspoort  en de op het vliegtuig ingevulde formulieren, wisselen we al snel 500 euro om in 2000 cedi. 
We rijden naar het huis van Arnaud in Tema, de havenstad naast Accra, waar hij nog maar 3 dagen geleden met zijn vrouw Edna is ingetrokken. Er zijn nog niet veel meubels maar wij krijgen de master bedroom. Een dubbel bed waarboven een ventilator zeer welkome lucht naar beneden draait. Na het eten krijgen we de enige tafel en stoelen er ook nog bij.

De volgende ochtend vertrekken we van hieruit richting Kumase, de tweede grootste stad van het land en centrum van het Ashanti volk. Het eerste uur rijden we over de ringweg rond Accra tot we een afslag richting noorden nemen. Deze motorhighway is 2 rijvakken breed en druk, niet alleen auto's en roetbrakende vrachtwagens, overal lopen mensen. Koopwaar hoog op het hoofd of gezeten in stalletjes en onder primitieve afdakjes: iedereen leeft op deze weg en wordt daarbij niet in het minste ontzien door het voorbij razende verkeer. Na een half uur zien we in een flits achter ons, op een hoofdweg waarvan we net de oprit nemen, de slachtoffers van een ongeluk op de weg liggen. Gelukkig zijn er in de buurt van dorpskernen, die allemaal pal op deze weg lijken te liggen, de nodige verkeersdrempels en putten waardoor iedereen gedwongen wordt vaart te minderen. Die putten zijn er regelmatig, ook al betalen we meerdere keren tol. Geld dat naar het onderhoud van de weg zou moeten gaan. Zou moeten. Politiecontrole is er nog meer, waarbij het verkeer met min of meer geïmproviseerde wegversperringen wordt tegengehouden en soms vragen ze alleen maar, zonder gene, geld. Maar dikwijls liggen ze onder een afdakje gewoon een dutje te doen.

Het is een weelderig groen landschap waar we door rijden en rijden en rijden. Gelukkig regelmatig afgewisseld met dorpen en stadjes waar iedereen lijkt samen te komen om alles te verkopen wat er te krijgen is: groenten en fruit, brood, houten meubels, auto-onderdelen, bushmeat ( de karkassen van antilopen en grasscutters - zoek dit zelf maar op - en andere waar zelfs onze chauffeur de naam niet van kent. We stoppen even in de buurt van wat fruitkraampjes en een vijftal vrouwen komt naar ons toegelopen met schalen vol bananen, ananas en ander fruit. Een zak kleine maar zeer lekkere banaantjes kost 5 cedi. Een eind verder in een groter stadje is een markt bezig waardoor de weg die we moeten inslaan dicht zit. We kopen, drinken en eten er elk een verse kokosnoot.

Via een kleine omweg komen we aan een tussen de heuvels gelegen bergmeer - lake Bosomtwi -  net op het moment dat er een stortbui losbreekt. Dank u Veerle. Ze duurt niet lang en al snel kunnen we uit de auto maar worden direct in het vlakbij gelegen toerisme bureau gedwongen, waar we wat uitleg krijgen. Rond het meer liggen 22 dorpjes die we allemaal kunnen bezoeken, als we willen. Het dichtstbijzijnde is een uur wandelen maar aangezien we nog wat te rijden hebben besluiten we dit over te slaan.

Aan de oever van het ronde meer, dat miljoenen jaren geleden door een meteorietinslag gevormd werd, zien we de vissersnetten en boomstammen die als boot gebruikt worden. De zon komt er terug door en wanneer we willen vertrekken staat er een tiental jongeren rond de auto die ondertussen door een van hen is gekuist. Uiteraard vragen ze, en krijgen ze, geld van Imma.

We rijden verder tot vlakbij Kumase, een moeizame rit door het vele verkeer, waar we in een guesthouse op de universiteit voor Wetenschap en Technologie zullen overnachten.

Nog een leuke opmerking over de rit. Aan elke brug waar we over rijden horen we Imma toeteren, ook al is er geen ander verkeer te zien. Volgens zijn bijgeloof wonen er onder de brug geesten en waarschuwt hij de kinderen ervan die op de brug spelen.