Ashanti (10/11)

De Ashanti zijn een trots maar bijgelovig volk dat al 400 jaar geleden het grootste deel van Ghana en een stuk van de buurlanden onder controle had. Aanvankelijk allemaal verschillende stammen maar om beter weerstand te kunnen bieden aan de Europeanen besloot een sluwe priester ze te verenigen. Een gouden stoel daalde neer vanuit de hemel, recht in de schoot van de nieuwe koning. De oude houten stoelen, die het teken van macht waren voor de afzonderlijk stamhoofden, werden verbrand en in de met aarde vermengde assen werd een zwaard gestoken dat Excalibur-gewijs door niemand kon verwijderd worden. Het zwaard is nu nog altijd te bezichtigen in een onopvallend gebouwtje naast het hospitaal. Volgens de gids heeft zelfs de grote Mohammed Ali het niet kunnen loskrijgen.

Veel bijgeloof dus. Zo geldt er bij de begrafenis van een koning of van zijn moeder - het is een matriarchale samenleving waar de afstammelingen van de vrouw de koning kiezen - een uitgaansverbod vanaf 6u 's avonds tot het uur van de begrafenis, waar iedereen die toch buiten wordt betrapt een kopje kleiner wordt gemaakt. En vluchten kan niet want de priester kan met enkele woorden mensen aan de grond nagelen. Zelfs onze chauffeur weet dit met veel overtuiging te vertellen. Dat kopje kleiner maken is trouwens heel populair. Vanuit de omliggende steden wordt er door elke plaatselijke chef een hoofd naar de koning gestuurd, volgens Imma tegenwoordig in het geniep omdat het officieel niet meer mag.

In het paleis van de Ashanti koning krijgen we in het museum een rondleiding met uitleg. Volgens een korte film is het 'een vredelievend volk want altijd paraat om de wapens op te nemen'. Hun meest aangehaalde wapenfeit is dan ook dat ze de koloniale Engelse bezetter, bij hun eerste treffen, verslagen hebben. Dat ze in een van de latere veldslagen met zijn allen zijn gaan lopen tot een zestigjarige vrouw dan maar het geweer opnam vinden ze dan weer geweldig van die vrouw.  Zowel toenmalige koning als die vrouw werden naar de Seychellen verbannen waar na 40 jaar alleen de koning van terugkeerde, zij het in gezelschap van een nog groter kwaad: hij had zich bekeerd tot het christendom. De kerk hier is een verhaal apart waarover later meer.

Het verkeer in de stad en op de toegangswegen is een heksenketel. Files zijn hier dagelijkse kost en het is dringen om mekaar overal voor te kruipen. Kruispunten worden zonder blozen geblokkeerd. Taxichauffeurs die even stoppen om mensen en waren in te laden worden enthousiast uitgescholden. Voetgangers moeten constant opzij springen om nergens onder te geraken. We zitten dan ook in de tweede grootste stad van het land: Kumasi.

Even terzijde toch even opmerken dat de tablet waar ik dit op schrijf toch wel waterbestendig lijkt te zijn. Wanneer ik van de stoel opsta waar ik het voorbije kwartier op zat ligt er een plasje water gevormd door het zweet dat van mijn lijf naar beneden gutst. Warm!

Maar we rijden dus verder de stad in. Of rond. Of door, want een echt centrum lijkt hier niet te zijn. Het is een aaneenschakeling van kraampjes en volgestouwde stoepen, van kleuren en geuren (de uitlaatgassen overheersen nogal), van geluiden en getoeter.

Het cultureel centrum is onze volgende stop en is niet direct herkenbaar. Alhoewel we door een poort binnen en buiten rijden wordt het terrein als een gewoon deel van de stad gebruikt. De gids van het kleine museum met spullen van de vorige koningen, gaat ons voor naar een paar andere gebouwen met weefgetouwen en een pottenbakkerij.

Normaal gingen we nu nog een markt bezoeken maar omdat we eerst iets willen eten, het is al half twee, brengt Imma ons helemaal buiten de stad naar een restaurant waar een Italiaan ons een lekkere pizza maakt. Omdat we nu te ver van de markt zijn, niet zozeer in afstand maar wel in tijd (de files!), en omdat Imma ons in een nabijgelegen dorpje nog wat weverijen wil laten zien, verlaten we de stad en komen een dik uur later aan in een dorpje volledig gewijd aan het weven van Kente, een soort langwerpige stroken stof waarin verschillende kleuren en motieven worden geweven om vervolgens die stroken aan mekaar te naaien tot een kleed of laken.

Op de terugweg kopen we een meloen die we aan de guesthouse opensnijden en half opeten, half weggeven. Gisteren hadden we al verse kokosnoot en heerlijke kleine bananen geproefd.