Beach (18/11)

Ons ontbijt in het Axim Beach Hotel is (tot nu toe) een topper. Voordien was het steeds een omelet met brood. De omelet varieert in grootte, het brood is soms getoast. In Mole park was er confituur bij. Nu is het een buffet met vers sap, omelet, getoast brood, worstjes, bonen en groenten.

Dit rit naar het kustdorpje vanwaaruit we de paalwoningen van Nzulezu gaan bezoeken duurt een uur en onderweg vertelt Imma nog wat over de Ghanese en afrikaanse krachten. Elke streek in Ghana heeft zijn eigen krachten (charms, noemt Imma het). In het Noorden zijn het vechters want ze zijn onkwetsbaar. Messen halen bijvoorbeeld niets uit, hun vel kan ertegen. In het oosten, waar de Ewe wonen, kunnen de sjamanen in hun eigen huis een pijl afschieten die dan in ander huis iemand kan raken. Hier doen ze aan voodoo. In het kustgebied kan het gebeuren dat iemand wordt aangewezen met, bijvoorbeeld, een rode broek, en die zal dan spontaan afzakken (een zeer handige kracht lijkt me). Ook kunnen ze hier in een spiegel het gezicht van iemand tevoorschijn toveren, zelfs al zit hij in Europa (de voorloper van Skype?). Slangentovenaars kunnen deze beesten geld laten overgeven. De kamer waarin dit gebeurt ligt dan ook bezaaid met briefjes. Maar de buitenlanders kunnen nog meer. Die van Benin, Mali en Nigeria zijn echt 'wicked’ en gebruiken zwarte magie. Zelf houdt Imma het bij God want die zal altijd vergiffenis geven. Satan daarentegen zal je zonder genade terugpakken indien je een bepaald ritueel vergeet of iets verkeerd doet.

En God/Jezus is hier alom tegenwoordig. 

Constant komen we wegwijzers naar kerken van verschillende overtuigingen tegen: de pinksterkerk voert daarbij de boventoon. Ook metershoge advertenties voor predikers en priester: 'The long awaited Messiah has come join his fold’ staat er bij de foto van een blanke met tulband, 'A 5 day fasting and prayer for peaceful elections in Ghana’ stelt een dame voor, 'Halting destructive winds’ belooft een ander, waarbij ik met afvraag of deze winden natuurlijk of lichamelijk zijn. 
Ook de auto’s en nummerplaten staan vol van het prijzen van de heer. Zelfs de namen van de winkels verwijzen er naar: 'Glory be to God computers’, 'Christ is the answer boutique', 'God first aluminium ventures', 'Jesus opens doors enterprise', 'Even Jesus ent.’, 'Trust and obey ent.’ en ietwat van het thema afwijkend maar echt waar gezien: 'Nazi phones and accessories'.

We parkeren voor de receptie van het bezoekerscentrum en laten zoals altijd Imma de inkom betalen. Zonder blikken of blozen zegt hij dat we zowel student als vrijwilligers zijn, waardoor we 5 cedi korting krijgen. We krijgen een gids en een bootsman toegewezen en wandelen 100 meter naar het begin van een kanaal waar kano’s liggen die ons naar het paaldorp zullen brengen. 

De tocht duurt een uur en is zeer rustig en ontspannend, ware het niet dat de rand van de kano maar enkele centimeters boven het water uitsteekt. We varen tussen de waterlelies en waterplanten naar een meer waar aan de overkant de woningen te zien zijn. Het is een groep van ondertussen 500 mensen (de helft kinderen ) die ooit vanuit Mali naar hier gevlucht zijn. Ze leven van de visvangst en de landbouw. En van de toeristen, want we worden verondersteld een bijdrage te leveren aan de chef (vandaag is het zijn vervanger) die ons te woord staat in het community house, er komt iemand rond met een rekeningboekje om te betalen voor foto’s (ook al mogen er absoluut geen foto’s van.de mensen worden genomen) en ze dringen nogal aan om wat souvenirs te kopen (handgemaakte kano met poppetje en reuzenvis erin).

Het ziet er allemaal nogal verlopen uit. Onder de huizen ligt het water bezaaid met afval en ook in en tussen de huizen ziet het er niet veel beter uit. De helft van de volwassenen ligt gewoon op het gangpad, waar we lopen, te slapen of te rusten. De kinderen hollen er tussendoor en springen in en uit het bruine water en hebben duidelijk plezier, ook al aarzelen er enkelen niet, wanneer ze ons zien, om geld te vragen.

We peddelen terug, enfin worden terug gepeddeld. Onderweg verliest de bootsman zijn gsm in het water en ik hoor ze, hij, de gids en Imma discussiëren over het belang van backups.

Na een frisse cola rijden we terug naar Axim en onderweg voel ik nu ook wat Imma op de heenweg al zei: er zit een bibber op het stuur, iets met de voorwielen. Imma stelt voor om morgenvroeg ook nog in het hotel te blijven zodat hij het kan laten nakijken.

We stoppen nog even in Axim zelf, een vissersdorp met fort. Het fort, een mooi zwart-wit gebouw is dicht, maar Imma duwt de poort toch open zodat we binnen even kunnen rondkijken. Er zit een vrouw die normaal gezien gidst, maar ze heeft iets anders te doen. Wij druipen af en lopen nog even de straat langs de kust af, waar allemaal vissersboten op het droge liggen. In sommige ervan, die onder een afdak liggen, zien we de volledige bemanning een dutje doen, in andere zijn ze de netten aan het herstellen. 

De boten zijn een soort lange, smalle prauw waar een tiental man in past. Verderop in het water liggen er een honderdtal, allemaal met felgekleurde romp en met vlaggetjes en wasgoed wapperend in de wind. Tussen en voor de boten zitten vrouwen vis te verkopen. Dit zou vers moeten zijn maar het ziet er eerlijk gezegd niet zo uit.

Terug naar het hotel waar we naar het strand trekken en even pootje baden in de warme zee. De golven zijn hoog, surfers-materiaal. We zitten er in de schaduw van de palmbomen, bijna alleen. 

Het vlakbij gelegen zwembad proberen we ook even uit. Het water is heel warm en zout. De douche heeft een zalige harde straal waarmee we alles, zand, zout, zweet, kunnen afspoelen. Bij het avondeten komt Imma zeggen dat de auto 'beter’ is. We kunnen morgenvroeg al vertrekken naar Cape Coast.