Voor het ontbijt gaan we nog even aan het uitkijkpunt staan en zien nog enkele mooie vogels. Aan de waterpoel zitten meer antilopen dan gisteren en ook de krokodil laat even haar kop zien.
We rekenen af, er zijn maar 2 rekenfouten gemaakt op de rekening maar dat wordt snel rechtgezet, en vertrekken richting zuiden via dezelfde weg die we 3 dagen geleden gekomen zijn.
De auto van Imma verdient toch ook een vermelding: het is gewone auto, geen 4x4, maar is in redelijke goede staat. Er zijn wat barsten in de voorruit, de klep van de benzinetank gaat met wat tape dicht en het dashboard werkt niet. Nu ja, alleen de benzinemeter werkt. Snelheid, kilometerstand, toerenteller: ze blijven allemaal op 0 staan. Maar voor de rest wordt hij goed onderhouden. Imma was vanmorgen wat slechtgezind omdat ze hem niet hadden toegestaan om de auto te wassen, iets wat hij normaal gezien elke ochtend doet.
Oh ja, de muziek. Die verdient ook een speciale vermelding. Hij heeft een grote selectie cd’s die niet allemaal evengoed werken. Maar dat ligt eerder aan de speler, denk ik, want eenzelfde nummer is de ene keer foutloos en blijft dan weer hangen. En hij heeft zich tot nu toe nog maar beperkt tot een vijftal cd’s. Zo hebben we al eens vier keer op een rij van de 'best of country’ mogen genieten (sterf, Dolly Parton, sterf!), is een 'early blues’-cd een andere favoriet (Michael Jackson blues?), en stond er vandaag zelfs een religious rock-cd (Amazing grace) op. Gelukkig staat er ook af en toe reggae op.
Kort na de middag komen we aan in het Boabeng Siema Monkey Sanctuary. Aan de ingang ervan is ook een heel basic hotel (toilet en douche in een aparte blok, kamers zonder electriciteit, bedden zonder lakens). Volgens de reisgids is het hotel dat we 5 km eerder zijn gepasseerd beter maar wanneer we daar naar terugrijden blijkt er geen water te zijn en sturen ze ons weer weg. We besluiten dan maar voor de basics te gaan en alhoewel er nog andere kamers zijn vinden ze maar van 1 ervan de sleutel. We zijn hier de enige toeristen, de enige obruni (white man). Er zijn wel nog andere kamers bezet door mannen die in het park werken.
Terwijl we wachten breekt er een onweer uit, maar dat duurt niet lang. We zitten onder een afdak te wachten en te kijken naar enkele vrouwen die water komen halen aan een pomp die op het hotelterrein ligt.
Wat later komen er ook enkele kinderen die gewone emmers komen vullen en Veerle geeft elk een ballon.
Om half vier doen we een wandeling door het bos, onder begeleiding van een lokale gids, die we eerst niet vinden. Iemand anders begeleid ons de eerste honderd meter en we zien al direct een groepje 'black and white colombus’ apen hoog in een boom zitten. Ze hebben lange witte pluimstaarten, maar zijn nogal schuw en blijven ver van ons vandaan.
De gids vertelt wat over enkele bomen, heel groot en oud en van een naamplaatje voorzien (gelukkig, want op de achtergrond horen we af en toe een kettingzaag) en over de ontstaansgeschiedenis van het park. Er zitten twee soorten apen, waarvan de Mona-apen de vriendelijkste zijn. Het komt er op neer dat deze apen er zelf voor hebben gekozen om een nauwe relatie met de dorpsbewoners aan te gaan. Elke morgen en elke avond doorkruisen ze het dorp op zoek naar voedsel. De mensen moeten hier goed op hun eten passen, want de apen proberen alles te stelen, behalve vlees. En inderdaad, wanneer we het dorp naderen komt een groep kleine Mona-apen uit de bomen bijna in onze nek gevallen.
We hebben een zak bananen bij - aan de ingang staat wel een bord 'Do not feed the animals’, maar het eerste waar de gids naar vraagt zijn de bananen - en hij doet ons voor hoe we een banaan stevig moeten vasthouden waarna de apen ze uit onze hand komen eten. Een stoutmoedige aap springt op mijn schouder en begint luid smakkend te eten. Hij heeft nog niet gneoeg en springt dan maar verder, naar Veerle.
Wanneer de bananen op zijn loodst de gids ons een huis in waar een lokale artiest houten beeldjes verkoopt. De minst grote zijn wat olifantjes en wanneer we daarmee, in eenzelfde zwarte zak als waar ze hier de bananen in stoppen, terug door het bos lopen, blijven een aantal apen ons achtervolgen. Halverwege is een begraafplaats waar, naast een priester en zijn vrouw, heel veel apen begraven liggen. Volgens de gids zullen de apen nooit in het bos sterven maar altijd naar of dichtbij het dorp hun laatste adem uitblazen zodat ze door de dorpelingen kunnen begraven worden.
Terug aan het hotel is de groep kinderen verdubbeld en zien we er nog meer aankomen met kleine gele kruiken en wat ze maar als excuus konden vinden om naar de waterpomp te kunnen komen. Een eerste zak ballonnen wordt volledig uitgedeeld.
Er is geen restaurant maar we krijgen toch eten aangeboden door een vrouw die met haar gezin bij het hotel woont. We hebben de keuze uit rijst met rode saus of spaghetti met rode saus. Ze hebben wel bier maar geen koelkast en dus houden we het bij het water dat we zelf nog hebben.
Tegen half zeven is weer pikkedonker en zitten we nog wat van de koele avondlucht te genieten terwijl we in de verte, in het nabij gelegen dorp, een groep kinderen horen zingen. Verder zijn alleen de krekels te horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten