We vertrekken nogal laat in de voormiddag, om de files te vermijden, naar Accra en rijden naar Jamestown. Vernoemd naar king James II, the Duke of York, die ook al verantwoordelijk was voor de naam van NY. Jamestown is een deel van Accra, gelegen aan de kust en de oude haven en is een vissersdorp in de stad, maar eigenlijk is het een krottenwijk. Aan een rood-witte vuurtoren parkeren we en beginnen een wandeling door de wijk onder begeleiding van een lokale gids: rastaman.
Vlak achter de vuurtoren ligt een sociaal project waar de opbrengst van de rondleiding naartoe gaat. Er is een school gebouwd - een viertal ruime klaslokalen - en we worden begroet en omhelsd door een grote groep kinderen, de meesten in uniform.
Tussen de vuurtoren en de zee is het strand gebettonneerd en staan honderden piepkleine barakken - kartonnen muren, plastieken daken - waar hele families in wonen. Ertussen staan grote vierkante rookovens, waar in meerdere lagen op elkaar vissen gerookt worden.
De bewoners en vissers leven hier in benarde omstandigheden. We zien potten pruttelen op houtvuurtjes, met daarin veel olie en wat vissen of alleen maar graten. Sommigen zitten tegen hun barak een prettige sigaret te roken, hetgeen ze afkeurende kommentaar van Imma oplevert. Anderen zijn hun netten aan het herstellen. Er is vers water te krijgen, er is sanitair en douches, maar daarvoor moet betaald worden. Dit was de oorspronkelijke haven van Accra maar toen deze verhuisde naar Tema, 20 km verderop, werd alles afgebroken met de belofte van de regering om te vernieuwen. Alleen de afbraak is doorgegaan.
We lopen terug via enkele trappen naar het vasteland en komen in een wirwar van kleine smalle steegjes terecht, waar de huizen al van steen zijn. Maar er wonen nog steeds veel te veel mensen in veel te kleine kamers om gezond te zijn. Jamestown staat wel bekend voor de goede boksers die hun weg uit de miserie hebben kunnen vechten. Er zijn verschillende boksscholen die al kampioenen hebben voortgebracht.
Op het einde van de tour wordt een bijdrage voor de school gevraagd en een tip voor de gids.
We rijden naar het Kwame Nkrumah memorial park, waar een klein museum en het mausoleum van deze eerste president van Ghana liggen. Hij was degene die in 1957 de onafhankelijkheid van Ghana heeft uitgeroepen en aan de foto's te zien heeft hij al de grote leiders van die tijd ontmoet, gaande van Kennedy tot Mao tot Fidel tot Lumumba en alle andere afrikaanse staatshoofden. Zijn grote streefdoel was een eengemaakt Afrika maar op het einde werd de macht hem te veel en kreeg hij dictatoriale trekjes waarna hij via een coup werd afgezet. Veel van de door hem gebouwde infrastructuur en wegen worden nog steeds gebruikt, maar helaas niet meer onderhouden. De corruptie van de latere politici heeft veel geld doen verdwijnen. Politricks ipv politics. In en rond het museum en mausoleum zien we de ene na de andere groep scholieren verschijnen, op schooluitstap naar dit monument.
We rijden ook nog naar een grote ambachtelijke markt: stoffen, beeldjes, kettingen, trommels. Veel te veel aanbod en veel te weinig kopers, zodat iedereen op ons af vliegt. We laten het afbieden over aan Imma en die is onverbiddelijk: van een vraagprijs van 120 schiet uiteindelijk 50 over.
De terugweg naar het huis van Arnaud duurt bijna 2 uren, voor een 25 tal km. Accra kreunt onder de filedruk.
Terwijl Edna eten klaarmaakt gaan we in een lokale bar, 10 minuten wandelen, een biertje drinken. Arnaud bestelt aan een kraampje wat kip want hij lust de gebakken bananen niet die op ons menu staan. Ze zijn nochtans heel lekker, net als de red-red met gerookte zalm. Na een frisse douche kruipen we weer lekker moe in ons bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten