We rijden naar de markt in het centrum van Tamale maar omdat het zondag is, en nog vroeg, is er nog niet veel te zien. Langs de weg staan enkele stevige kerels een vrachtwagen met grote zakken bloem uit te laden. Ze zien mij een foto nemen en springen plots met zijn vieren naar mij toe en blokkeren mijn doorgang. 'No pictures', roept er ene dreigend. 'You have to delete it'. Wanneer ik mijn camera pak en doe alsof ik hun verzoek ga inwilligen, beginnen ze plots te lachen: 'Just joking'.
We lopen verder tot aan de grote moskee, waar ook niet zoveel aan te zien is: hij is leeg en gesloten. In de reisgids hadden we gelezen dat er op 10 minuten afstand een leerlooierij zou zijn. Imma vraagt rond naar waar de koeien zijn. Hij heeft het veeleer over levende koeien en we besluiten een driewiel-taxi te nemen. Alleen weet niemand, ook de chauffeur niet, waar de koeien zijn. Uiteindelijk, na veel overleg tussen de taxi-chauffeur en omstaanders, doet die eerste of hij de weg weet en vertrekken we dicht opeengepakt op de kleine achterbank, via een hobbelige route door de drukke straatjes richting zuiden.
We rijden voorbij een kleine slachterij waar enkele koeien en geiten hun gastronomische lot staan af te wachten. Een tiental minuten verder zien we tussen enkele hutten wat koeien staan, maar de chauffeur rijdt rondspeurend verder. Naarmate we de rand van de stad naderen zien we meer en meer traditionele gebouwen - telkens een viertal ronde lemen hutten met strooien dak die met mekaar verbonden zijn door lemen muren en zo een groter geheel met binnenpleintje vormen - tussen de modernere adobe of stenen huizen staan. Dan zitten we plots op een rode aarden weg, uit de stad, geen huizen meer, maar wel nog tussen de fietsers, brommers en stappers.
We vrezen dat onze taxichauffeur niet durft zeggen dat hij de weg niet kent en Imma vraagt hem om terug te keren, maar hij verzekert ons dat het niet ver meer is en inderdaad, wat verder, op een groot stuk open land zien we een hoop koeien staan. Ertussen staan twee groepjes van een drietal hutjes, volledig rond, volledig van gras, waar mensen bij staan. Aan het ene groepje hutten staan alleen vrouwen, moeders en dochters, in prachtig gekleurde lange rokken en behangen met armbanden en kettingen.
We lopen naar de andere hutten waar, uit een ervan, plots een zestal mannen - gewone kleding: broek en t-shirt - komen gedoken.
Imma en de taxichauffeur vragen toestemming en we mogen wat foto's trekken. Wat verder zit een vrouw een koe te melken in een wolk van vliegen. Dit zijn Fulani, de grootste etnische nomadengroep van Afrika - ze zijn verspreid over een gebied groter dan de USA en wikipedia weet er
hier veel over te vertellen. Voor we vertrekken zien we dat Imma de chef van de groep wat geld in de hand stopt.
Onze taxi brengt ons terug naar het centrum, halverwege komen er nog 2 vrouwen bij, maar de kleine dreiwieler houdt het. De markt is al wat drukker geworden. We lopen er even door en het lijkt uiteindelijk wel op elke andere openluchtmarkt, alhoewel je hier veel meer vrouwen met spullen op het hoofd ziet rondlopen. De vlees-sectie stinkt even ranzig als overal.
De rit naar het Mole-park duurt 2 uren en is niet zo interessant. Vanop de brug over de Volta-rivier zien we hoe de was hier gedaan wordt.
We nemen een aflag richting westen en rijden door een eentonig groen landschap. Rond de middag komen we aan het Mole Park hotel, een van de twee hotels in het park, en er is gelukkig nog een kamer vrij. Nergens op deze tour is ons hotel op voorhand geboekt. Imma heeft telkens een alternatief voor als er ergens geen plaats zou zijn, maar dat is nooit het geval.
Dit wordt een namiddag relaxen aan het zwembad, met zicht op de dieren die we in de diepte aan een grote poel zien rondlummelen: bushbuck's, wrattenzwijnen en apen.
Morgen staan er twee tochten door het park op het menu. Het avondeten en de drank zijn hier op de poef en zullen pas bij vertrek worden betaald.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten