Rij, rij, rij. Vandaag komen er 360km op de niet-werkende kilometerteller bij. Dat is toch wat mijn gps zegt, maar Imma neemt een andere weg en doet er 50 km bij. De weg is beter en hij weet het beter. Het blijft interessant om in Ghana rond te rijden. Kilometers tussen het groen en bijna niemand te zien en dan komt er een dorp, steeds aangekondigd door een verkeersdrempel die soms zo hoog is dat er stukken vanonder de auto wegschuren, en dan is het plots een enorme drukte van auto's, brommers en mensen. Imma stopt regelmatig om fruit te kopen, want dat is hier veel goedkoper dan in de stad. Zijn schoenen koestert hij ook. Wanneer hij ze zelf niet meer proper krijgt, vindt hij wel iemand aan een kraampje die het voor hem doet.
Af en toe stopt hij ook om geld af te halen. Ze hebben hier een systeem van mobile money. In elke dorpje staat er wel een gele parasol waaronder iemand aan een tafel zit waar je, mits het geven van een code op de gsm, geld kan krijgen. Ze hebben wel niet veel op voorraad, vandaar dat hij hiervoor meerdere keren stopt.
Op een bepaald moment komen we door het goudmijngebied. Hier en daar is een afslag met wegwijzer naar grote mijnsites, vooral uitgebaat door buitenlanders. In een stadje zijn bijna alle opschriften van restaurants en winkels in het Chinees, dikwijls zelfs zonder Engelse vertaling erbij. Ook zien we veel illegale mijnsites. Lokale bewoners die hun deel van de koek willen en zelf beginnen graven, maar evengoed buitenlanders, waardoor stukken land onder water komen te staan en rivieren rood-bruin kleuren. Rivieren waar de omwonenden al jarenlang gebruik van maken voor hun water om te koken en te drinken. We rijden langs stroken land waar tientallen enorme kranen en grijpers staan geparkeerd en moeten regelmatig grote, langzame vrachtwagens voorbijsteken, gevuld met aarde: bauxiet, mangaan, goud, diamant. De dorpen staan er letterlijk bovenop gebouwd.
Tegen drie uur in de namiddag wil Imma de auto even laten rusten, maar al snel zien we donkere wolken naderen en we zijn nog maar een kwartier vertrokken of de regen verandert de straat in een rode rivier. De putten in de weg, vele zijn bijna een halve meter diep, zijn niet meer zichtbaar. De ramen van de auto gaan dicht en de airco op. Nog nooit meegemaakt, maar door het temperatuurverschil dampt mijn raam langs de buitenkant aan. Buiten is de temperatuur nochtans 10 graden gezakt, tot 25°C.
Na een uurtje komt de zon er terug door en zijn we bijna op onze bestemming: Axim (spreek uit Aszim) ligt aan de kust. We zitten hier in een luxueus resort, in een hutje met zicht op het strand en de woeste golven.
Het is onze tot nu duurste overnachting: 60€ voor een tweepersoons chalet. Maar we zijn er weer de enige blanken. De andere gasten zijn allemaal medewerkers van de verderop gelegen mijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten